عفو بدون توبه؟!
بخشی از صحبت های رئیس جمهور در روز عید فطر: .jpg)
و اما بعد...
«آگاه باشید که شیطان حزبش را جمع کرده، و [در جنگ جمل] افراد سواره و پیاده خود را حاضر آورده، و بی تردید من بصیرتم را با خود دارم. هرگز حقیقت را بر خود مشتبه نساختم، و کسی نیز آن را بر من مشتبه نکرد. به خدا سوگند، حوضی از[جنگ و پیکار] برایشان پر سازم که آبکش آن خودم باشم، چنان که اگر در آن افتند نتوانند بیرون آیند، و اگر از ان بیرون آیند دیگر خیال بازگشت به آن در سر نپرورند[= درسی به آنها بدهم که هرگز فراموششان نشود.]»
تا همین حالا هم که فتنه گران در این کشور حضور دارند و خودشان را زده اند به کوچه ی علی چپ که کی بود کی بود من نبودم! و با وقاحت تمام خیز برداشته اند برای بازگشت به قدرت، همه اش از رافت رهبری بوده و لاغیر!
عفو و گذشت بعد از توبه معنا می یابد.شما که درخواست بخشش و گذشت و «ما همه با هم دوستیم»، دارید آیا از آقایان خواسته اید بابت فتنه گریهایشان که مملکت را تا مرز «سوریه شدن»! برد، عذرخواهی کنند؟!
از کسانی که حتی اشتباهاتشان را نپذیرفته اند چه تضمینی وجود دارد مجددا با قرار گرفتن در شرایطی که منافعشان را به خطر بیاندازد، دوباره دست به فتنه گری نزنند؟!
کنار بگذارید این روح پروانه ای را.
یک خواهش دیگر هم دارم. چه در تبلیغات قبل و چه صحبت های بعد از انتخابات چیزی گلوی ما را بدجوری فشار میدهد ، ممنون میشویم وقتی درباره ی مردم ایران حرف میزنید ما را تعدادی گدا گشنه که جز دغدغه ی نان چیز دیگری را نمیشناسیم ، نشان ندهید.
ممنونم
«هر آنچه که گله داریم از انتخابات اخیر و قبل و بعدش ، این ماه ، ماه رحمت است " الا تحبون ان یغفر الله لکم" پس اگر اینچنین است " والیعفو، والیصبحو" ؛ اگر ما غفران الهی را می خواهیم خود هم باید دست به غفران و گذشت بزنیم و کینه ها را بزداییم و محبت را در سراسر جهان و در جمع خودمان بویژه مستقر سازیم .مگر این امیر المومنین نبود که بعد از ضربت در ماه مبارک رمضان فرمود اگر زنده ماندم من اولی هستم به عفو و اگر رفتم «فالعفو لی قربه و هو لکم حسنه، فاعفو و اصبحو الا تحبون ان یغفر الله لکم»
و اما بعد...
آقای رئیس جمهور!
شما که نام امیرالمومنین را میبرید و از مشی گذشت ایشان میگویید، برخورد حضرت امیر را در برابر فتنه هایی که به پا شد هم مطالعه کرده اید؟
خطبه ی حضرت امیر:
«ألا و إنّ الشّيطان قد جمع حزبه، و استجلب خيله و رجله، و إنّ معي لبصيرتي: ما لبّست على نفسي، و لا لبّس عليّ. و أيم اللّه لأفرطنّ لهم حوضا أنا ماتحه لا يصدرون عنه و لا يعودون إليه»
خطبه ی حضرت امیر:
«ألا و إنّ الشّيطان قد جمع حزبه، و استجلب خيله و رجله، و إنّ معي لبصيرتي: ما لبّست على نفسي، و لا لبّس عليّ. و أيم اللّه لأفرطنّ لهم حوضا أنا ماتحه لا يصدرون عنه و لا يعودون إليه»
«آگاه باشید که شیطان حزبش را جمع کرده، و [در جنگ جمل] افراد سواره و پیاده خود را حاضر آورده، و بی تردید من بصیرتم را با خود دارم. هرگز حقیقت را بر خود مشتبه نساختم، و کسی نیز آن را بر من مشتبه نکرد. به خدا سوگند، حوضی از[جنگ و پیکار] برایشان پر سازم که آبکش آن خودم باشم، چنان که اگر در آن افتند نتوانند بیرون آیند، و اگر از ان بیرون آیند دیگر خیال بازگشت به آن در سر نپرورند[= درسی به آنها بدهم که هرگز فراموششان نشود.]»
تا همین حالا هم که فتنه گران در این کشور حضور دارند و خودشان را زده اند به کوچه ی علی چپ که کی بود کی بود من نبودم! و با وقاحت تمام خیز برداشته اند برای بازگشت به قدرت، همه اش از رافت رهبری بوده و لاغیر!
عفو و گذشت بعد از توبه معنا می یابد.شما که درخواست بخشش و گذشت و «ما همه با هم دوستیم»، دارید آیا از آقایان خواسته اید بابت فتنه گریهایشان که مملکت را تا مرز «سوریه شدن»! برد، عذرخواهی کنند؟!
از کسانی که حتی اشتباهاتشان را نپذیرفته اند چه تضمینی وجود دارد مجددا با قرار گرفتن در شرایطی که منافعشان را به خطر بیاندازد، دوباره دست به فتنه گری نزنند؟!
کنار بگذارید این روح پروانه ای را.
یک خواهش دیگر هم دارم. چه در تبلیغات قبل و چه صحبت های بعد از انتخابات چیزی گلوی ما را بدجوری فشار میدهد ، ممنون میشویم وقتی درباره ی مردم ایران حرف میزنید ما را تعدادی گدا گشنه که جز دغدغه ی نان چیز دیگری را نمیشناسیم ، نشان ندهید.
ممنونم
+ نوشته شده در شنبه ۱۹ مرداد ۱۳۹۲ ساعت 15:55 توسط صبا
|
امام خامنه ای : شما جوان های دانشجو، افسران جوان این جبهه اید؛ نگفتیم سربازان؛ چون سرباز فقط منتظر است که به او بگویند پیش؛ برود جلو؛ عقب بیا، بیاید عقب. یعنی سرباز، هیچ گونه از خودش تصمیم گیری و اراده ندارد و باید هر چه فرمانده می گوید، عمل کند. نگفتیم هم فرماندهانِ طراح قرارگاه ها و یگان های بزرگ؛ چون آنها طراحی های کلان را می کنند. افسر جوان، توی صحنه است؛ هم به دستور عمل می کند، هم صحنه را درست می بیند؛ با جسم خود و جان خود، صحنه را می آزماید. لذا اینها افسران جوانند. دانشجو، نقشش این است. حقیقتاً افسران جوان، فکر هم دارند؛ عمل هم دارند؛ توی صحنه هم حضور دارند؛ اوضاع را هم می بینند؛ در چهارچوب هم کار می کنند.