توهم توطئه
توهم توطئه
این عبارتی است که در بحث با منتقدین نظام، بارها شنیده ام
چند وقت پیش، در دانشگاهمون مناظره ای برگزار شد بین آقایان روانبخش و زیبا کلام
وقتی جناب روانبخش عزیز (آقای زیبا کلام این جوری خطاب می کردند آقای روانبخش رو) در صحبتشون به توطئه ی دشمنان اشاره کردند آقای زیباکلام گفتند: بازم توهم توطئه. و حضار طرفدار جنبش سبز (که تعدادشون کم هم نبود) با کف و سوت این جمله رو تأیید کردند
دو دیدگاه در مورد "توهم توطئه" وجود داره:
۱) حقیقتاً توطئه ای در کار نیست و مسئولین برای رفع مسئولیت از خود، تقصیرها را به گردن توطئه ی بیگانگان می اندازند
۲) دشمنان سعی می کنند وقتی کسی به افشای توطئه های آنها اقدام می کند او را متوهم جلوه دهند تا مجبور به پاسخگویی نشوند
یکی از علل این اختلاف نظر، تفاوت در تعریف دوست و دشمن، در این دو گروه است
گروه اول که از منتقدین نظام اند عمدتاً عدم صلح دولت با آمریکا و اسرائیل و ایستادگی در برابر آنها را از جمله نقاط ضعف دولت می دانند و معتقدند به خاطر این ایستادگی، ایران خوار شده است. از طرفی وقتی رئیس جمهور آمریکا با ذکر نام از رهبر جنبش سبز اعلام حمایت می کند آقای موسوی اعلام برائت از مشرکین و ظالمین نمی کند. علاوه بر این، از شعارهای جنبش سبز در جریانات پارسال که به جای شعارهای متداول مرگ بر آمریکا و مرگ بر اسرائیل شعار مرگ بر روسیه سردادند با نگاه خوشبینانه این برداشت می شود که حامیان جنبش سبز آمریکا و اسرائیل را دشمن نمی دانند و با نگاه بدبینانه می توان گفت حتی آنها را دوست خود می دانند
یک قضیه ی کلی وجود دارد که از دشمن نمی توان انتظاری جز دشمنی کردن داشت
حامیان جنبش سبز چون آمریکا و اسرائیل و انگلیس را دشمن نمی دانند امکان دشمنی و توطئه از طرف آنها را هم منتفی می دانند حال اگر علاوه بر این دشمن ندانستن، آنها را دوست خود هم بدانند همین اتفاقی می افتد که الآن افتاده و در کمال ناباوری می بینیم که وقتی حامیان نظام جمهوری اسلامی حتی با ارائه ی مدرک از توطئه ی استکبار جهانی خبر می دهند جنبش سبزی ها چنان موضع گیری می کنند و واکنش نشان می دهند که گویی به برادر تنی آنها اتهام دسیسه چینی وارد شده است و دست به انکار حقایق می زنند و حامیان نظام را متوهم می خوانند که این، خود نشانه ی ارادت و تعلق خاطر جنبش سبز به استکبار جهانی است
امام خامنه ای : شما جوان های دانشجو، افسران جوان این جبهه اید؛ نگفتیم سربازان؛ چون سرباز فقط منتظر است که به او بگویند پیش؛ برود جلو؛ عقب بیا، بیاید عقب. یعنی سرباز، هیچ گونه از خودش تصمیم گیری و اراده ندارد و باید هر چه فرمانده می گوید، عمل کند. نگفتیم هم فرماندهانِ طراح قرارگاه ها و یگان های بزرگ؛ چون آنها طراحی های کلان را می کنند. افسر جوان، توی صحنه است؛ هم به دستور عمل می کند، هم صحنه را درست می بیند؛ با جسم خود و جان خود، صحنه را می آزماید. لذا اینها افسران جوانند. دانشجو، نقشش این است. حقیقتاً افسران جوان، فکر هم دارند؛ عمل هم دارند؛ توی صحنه هم حضور دارند؛ اوضاع را هم می بینند؛ در چهارچوب هم کار می کنند.